saman kagıda çizgiler: Kasım 2014

2 Kasım 2014 Pazar

Hayatın hayatla birleştiği, çiçeklerin rüzgârın koynunda çiçeklere karıştığı, kuğunun bütün kuğuları tanıdığı bir dünyada sadece insanlar yalnızlığa gömülüyorlar. Ruh yapıları, aralarına ne büyük mesafeler koymuş!

Antonie De Saint-Exupery // İnsanların Dünyası

Bazılarımız mükemmeliyet ve erdem peşindedir ve şanslıysak bunlara erişiriz. Ama mutluluğun peşine düşemezsiniz. O size ya gelir ya da gelmez. Her zaman şöyle olsaydı, böyle olsaydı diyebilirsiniz...Ama ''şöyle olsaydı'', kendimizi bir şeylerden yoksun hissettiğimizde girdiğimiz bir ruh halidir.
Başka hiçbirşey bilmiyorsam bile, en az bir şeyin doğru olduğunu biliyorum. İşin sırrı sıradan olanda...Hayattaki alışıldık şeyler...insana her şeyin anlamsız olduğunu anlatıyor. Doğa kanunlarının anlamsız olduğunu, yerçekiminin anlamsız olduğunu, ilişkilerin mevcut olmadığını, işlerin var olmadığını, her şeyin yakalayanın elinde kaldığını, hiçbir amacın bulunmadığını...buna inanmanızı istiyorlar. Belki de benim bir tepeden aşağı yuvarlandığım söylenebilir. Ama benim gözden düşüşüm basamakların dibinde son bulmadı. Devam etti, ve sonsuza dek devam edecek gibiydi. En kötüsünü beklerseniz, o sizi bulacaktır. Bana öğrettiği tek şey buydu. Hepimiz bir yerlerde zaman öldürmeye çalışıyoruz. Sonunda söylenecek söz ve yapılacak şey kalmadığında bizi öldüren zaman olur.
Ben her zaman bir şarkıcı olmuştum ve belki de hiç daha fazlası olamadım. Bazen bazı şeylerin anlamını bilmek yetmez, bazı şeylerin ne anlama gelmediğini de bilmek gerekir. Mesela sevdiğiniz insanın ne yapabileceğini bilmemenin ne anlama geldiği gibi...Her şey parçalanır. Özellikle de kural ve kanunların tertipli düzeninde. Dünyaya nasıl bakıyorsak, öyle biriyizdir. Dünyaya düz bir yerden bakın, her şey neşeli gözükecektir...Yüksek bir platoya tırmanırsanız yağma ve cinayet görürsünüz. Doğruluk ve güzellik bakanın gözündedir. Ben her şeyi anlamaya çalışmaktan çok uzun zaman önce vazgeçmiştim...