2016 Albümlerim

 Sentimental music has this great way of taking you back somewhere at the same time that it takes you forward, so you feel nostagic and hopeful all at the same time. - Nick Hornby

10) Angus & Julia Stone (2014)

Favori Şarkı: Heart Beats Slow

9) Daughter - Not To Disaappear (2016)

Favori Şarkı: New Ways

8) Vinyl Soundtrack (Best Of) (2016)

Favori Şarkı: Sugar Daddy

7) Dawes - All Your Favourite Bands (2015)

Favori Şarkı: Things Happen

6) City And Colour - If I Should Go Before You (2015)

Favori Şarkı: Woman

5) Leonard Cohen - You Want It Darker (2016)

Favori Şarkı: Steer Your Way

4) The Last Shadow Puppets - Everything You've Come To Expect (2016)

Favori Şarkı: Aviation

3) Bruce Springsteen - Tunnel Of Love (1987)

 Favori Şarkı: Tougher Than The Rest

2) Angel Olsen - My Woman (2016)

Favori Şarkı: Shut Up And Kiss Me

1) Israel Nash - Rain Plans (2013)

Favori Şarkı: Rain Plans

The Last Shadow Puppets'ın albümünü büyük bir heyecanla bekledim ama açıkçası hayal kırıklığına uğramadım dersem yalan olur. Listedeki sırasından da anlaşılabileceği gibi sevmediğim, kötü bir albüm değil; özellikle Aviation, Pattern ve Sweet Dreams, TN'i severek de dinledim ancak ilk albümle arasındaki sekiz yıla -net olarak- değmemiş. Alex Turner'ın yavşak hallerinden bir gına gelmedi de değil.

Angel Olsen'ı, İksv'deki harika konserinden beri severek dinliyorum ve "bu kız olmuş" dedirten albümünü bu yıl nihayet çıkardı. My Woman'ı bir önceki işi Burn Your Fire For No Witness'tan daha çok sevdim. Bence Shut Up Kiss Me bu yılların akılda kalıcı şarkılarından biri olacak. Ayrıca hit yapmak için elektronik, alakasız seslerle dolu bir albüm yapmanın zorunlu olmadığını, gayet 60'lar 70'ler pop rock'u tadında işler yapılarak da popüler olabilineceğini göstermesi açısından güzeldi.

Dawes bu yıl keşfettiğim bir Americana-Pop(?) grubu. Tatlı, fazla bir iddiası olmayan bir müzikleri var fakat yine pek de farklı olmamasına rağmen albümden Things Happen bu yıl içinde en çok dinlediğim şarkılardan biri oldu. Şöyle bir anmadan geçmek istemedim.

İlginç bir durum olarak; Bruce Springsteen'in Tunnel Of Love'unu ilk olarak birkaç yıl önce dandirik mp3 çalarda dinleyip fazla beğenmemiştim, ama yılın başlarında plak baskısını bulduktan sonra sözlerini dikkatle okuyup sindire sindire dinleyince bu yılın en sevdiğim albümlerinden oldu. Format; sadece ses kalitesi olarak değil, işi ritüele dökme açısından da bayağı farkediyor.

Israel Nash, teksaslardan kalkıp nüyorka gelmiş bir country müzisyeni (evet ismi İsrail). Açıkçası yıl içinde My Woman'ı mı yoksa Rain Plans'i mi daha çok sevdiğime pek karar veremesem de Rain Plans'in Kaptan Fantastik'te en içli sahnelerden birinde çalması son noktayı koydu. Albümün; -americana türünün sıkça basmakalıp ya da sıkıcı olabildiğini göz önüne alırsak- pek görülmemiş bir havası var, şarkıların düzenlemeleri de aynı şekilde alışılmadık. Neredeyse rüzgârlı diyeceğim. Americana için fazla uzun, progresif gitar soloları, sıcaklıktan uzak arpejleri ve davulları ama bir yandan da kırılgan vokali ve akustik gitarıyla kabaca Neil Young ve Pink Floyd'un karışımı diyebilirim hatta. Hem bu tür içinde yeni (en azından benim bildiğim kadarıyla) olması, hem de aynı derecede duygu yüklü olabilmesi nedeniyle Rain Plans bu yıl dinlediğim en iyi albüm. Rüzgârlı albüm.

Bu yazıyı yazarken en son George Michael da öldü. Bu cenabet yılın artık nihayete ermesi müzik açısından iyi oluyor. Yani biraz daha uzun sürse 50 yaş üstü herkesi alıp götürebilirdi.

Sevdiğim ve bir gün konserine gitmek istediğim soul şarkıcısı Sharon Jones da maalesef bu yıl gidenlerden, onu da not düşmeden geçmeyeyim, 100 Days, 100 Nights şarkısına özellikle bayılmıştım. Üzdün Sharon abla. Nur içinde yat.

Mutlu yıllar. Artık bu zamanlarda ne kadar mümkünse. Belki bir konser bile olur doğru düzgün?


Önceki Listeler:

2015
2014
2013
2012
2011
2010

Working On A Dream

Bruce Springsteen Türkiye'de fazla tanınan bir adam değil. Müziğin; emek harcayarak, içine girilmesi gereken bir olgu olarak değil de, dışarıdan tüketilen eğlencelik bir şey olarak görüldüğü bir ülkede belki de baya baya normal karşılanabilir bu durum. Bizde müzik hayata çok da dahil değildir, tüketilir evet, ama hayatta belli bir duygu bütünlüğünü oluşturan, insanın hamuruna karışmış bir ilke değildir. Daha çok aşk acısı çekerken, düğünlerde ya da içki masalarında fon olur gider; sözlerin müzikle yakaldığı vuruculuktan çok, ezginin anlık çekiciliği dikkati toplayan şey olur.

Bruce'un müziği ise (hiç de karmaşık ya da progresif olmadığı hâlde); bu anlayışın tam tersi olarak, emek isteyen, anlaşılmak için belli bir dikkat gerektiren, sözlerine kulak vermenin elzem olduğu bir şey. Kendinizi Bruce'un dert edindiği meselelere yeterince ortak hissedemiyorsanız, sözlerini oturup dikkatle okumuyorsanız dışarıdan oldukça sıradan geleceğine eminim. Sanatını icra ederken anlatmak istediği şeylere olan inancı, o şeyleri anlatabilmek için ne kadar emek harcadığını ispat edercesine ortaya çıkar ve aslında sizi de içine alan bir duygu ortaklığına davet eder. En azından benim için uzun süredir böyle. Galiba müzik gibi, resim gibi, sanatsal bir güdü ile üretilmiş şeylerin insan hayatına ne derece dâhil olabileceğini ve bunun insanı ne kadar etkileyebileceğini bana en derinden öğreten sanatçı (Dylan ile birlikte) Springsteen oldu. Dünya çapında yıldız olup da, yalnızca size hitap ediyormuşçasına kişisel işler üretmek, bunu da insanın ve ülkenin, hatta tüm dünyanın refahını önemseyen bir çerçeveye oturtarak yapmak, kendi çapında bir şeyler yapmaya çalışan kendime hâlâ inanılmaz derecede ilham verici geliyor.

Springsteen hep daha iyi, daha mutlu bir hayatın mümkün olduğunu düşünüp, bunun önünü kesen kişisel karamsarlıkların ("Thunder Road", "Human Touch", "Born to Run"),  ekonomik, toplumsal ve siyasi koşulların ("Born In The USA", "Livin' In The Future", "State Trooper") ve de eşitsizliklerin ("American Skin/41 Shots) kaldırılması için çabalar. Bu yüzdendir ki Springsteen'in müziği ulusların değil tüm toplumların ve insanlarının refahını ön planda tutanlara, kendi ortamlarında yabancılık hissedenlere hitap edip Amerika'yı aşan bir evrenselliğe ulaşır. 90'lardan beri daha da marjinalleşen ve genel toplumsal mesajlardan kaçınıp sadece kendi alt kültürlerinin dertlerini veya dertsizliğini irdelemeye çalışan rock gruplarının çoğaldığı bir ortamda, Springsteen'in bu çabasını hâlâ sürdürmesi bence fazlasıyla takdire değer. Ve buna ortak olan bir dinleyici olmak da, Bruce'un müziğiyle amaçladığını hissettiğim o huzur içinde yaşama, emek verme, büyük hedefler için çaba gösterme gibi duygulara ortak olmak anlamına geliyor diye düşünüyorum. Özellikle de ülkenin hâli ortadayken böyle tedavilere fazlasıyla ihtiyacımız var.

 Not: Roll ve Sabitfikir dergilerinden alıntılar kullandım. Yazı içinde belirtmek okumayı sekteye uğratacağından buraya not olarak düşüyorum.