Sentimental music has this great way of taking you back somewhere at the
same time that it takes you forward, so you feel nostagic and hopeful
all at the same time. - Nick Hornby
10) Angus & Julia Stone (2014)
9) Daughter - Not To Disaappear (2016)
8) Vinyl Soundtrack (Best Of) (2016)
7) Dawes - All Your Favourite Bands (2015)
6) City And Colour - If I Should Go Before You (2015)
5) Leonard Cohen - You Want It Darker (2016)
4) The Last Shadow Puppets - Everything You've Come To Expect (2016)
3) Bruce Springsteen - Tunnel Of Love (1987)
2) Angel Olsen - My Woman (2016)
1) Israel Nash - Rain Plans (2013)
The Last Shadow Puppets'ın albümünü büyük bir heyecanla bekledim ama açıkçası hayal kırıklığına uğramadım dersem yalan olur. Listedeki sırasından da anlaşılabileceği gibi sevmediğim, kötü bir albüm değil; özellikle Aviation, Pattern ve Sweet Dreams, TN'i severek de dinledim ancak ilk albümle arasındaki sekiz yıla -net olarak- değmemiş. Alex Turner'ın yavşak hallerinden bir gına gelmedi de değil.
Angel Olsen'ı, İksv'deki harika konserinden beri severek dinliyorum ve "bu kız olmuş" dedirten albümünü bu yıl nihayet çıkardı. My Woman'ı bir önceki işi Burn Your Fire For No Witness'tan daha çok sevdim. Bence Shut Up Kiss Me bu yılların akılda kalıcı şarkılarından biri olacak. Ayrıca hit yapmak için elektronik, alakasız seslerle dolu bir albüm yapmanın zorunlu olmadığını, gayet 60'lar 70'ler pop rock'u tadında işler yapılarak da popüler olabilineceğini göstermesi açısından güzeldi.
Dawes bu yıl keşfettiğim bir Americana-Pop(?) grubu. Tatlı, fazla bir iddiası olmayan bir müzikleri var fakat yine pek de farklı olmamasına rağmen albümden Things Happen bu yıl içinde en çok dinlediğim şarkılardan biri oldu. Şöyle bir anmadan geçmek istemedim.
İlginç bir durum olarak; Bruce Springsteen'in Tunnel Of Love'unu ilk olarak birkaç yıl önce dandirik mp3 çalarda dinleyip fazla beğenmemiştim, ama yılın başlarında plak baskısını bulduktan sonra sözlerini dikkatle okuyup sindire sindire dinleyince bu yılın en sevdiğim albümlerinden oldu. Format; sadece ses kalitesi olarak değil, işi ritüele dökme açısından da bayağı farkediyor.
Israel Nash, teksaslardan kalkıp nüyorka gelmiş bir country müzisyeni (evet ismi İsrail). Açıkçası yıl içinde My Woman'ı mı yoksa Rain Plans'i mi daha çok sevdiğime pek karar veremesem de Rain Plans'in Kaptan Fantastik'te en içli sahnelerden birinde çalması son noktayı koydu. Albümün; -americana türünün sıkça basmakalıp ya da sıkıcı olabildiğini göz önüne alırsak- pek görülmemiş bir havası var, şarkıların düzenlemeleri de aynı şekilde alışılmadık. Neredeyse rüzgârlı diyeceğim. Americana için fazla uzun, progresif gitar soloları, sıcaklıktan uzak arpejleri ve davulları ama bir yandan da kırılgan vokali ve akustik gitarıyla kabaca Neil Young ve Pink Floyd'un karışımı diyebilirim hatta. Hem bu tür içinde yeni (en azından benim bildiğim kadarıyla) olması, hem de aynı derecede duygu yüklü olabilmesi nedeniyle Rain Plans bu yıl dinlediğim en iyi albüm. Rüzgârlı albüm.
Bu yazıyı yazarken en son George Michael da öldü. Bu cenabet yılın artık nihayete ermesi müzik açısından iyi oluyor. Yani biraz daha uzun sürse 50 yaş üstü herkesi alıp götürebilirdi.
Sevdiğim ve bir gün konserine gitmek istediğim soul şarkıcısı Sharon Jones da maalesef bu yıl gidenlerden, onu da not düşmeden geçmeyeyim, 100 Days, 100 Nights şarkısına özellikle bayılmıştım. Üzdün Sharon abla. Nur içinde yat.
Mutlu yıllar. Artık bu zamanlarda ne kadar mümkünse. Belki bir konser bile olur doğru düzgün?
Önceki Listeler:
2015
2014
2013
2012
2011
2010
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder